Asystent potrzebny od zaraz

rys. Allen Douglas
http://drawntoday.blogspot.com/

Co musi mieć w sobie autorka, aby osoba która tworzy jej podwaliny, przyciągnęła chociaż jednego
pomagiera do współpracy? Nie chodzi mi o sporadyczne dodanie komentarza, co wymaga minimalnego wysiłku, ale czegoś więcej. Skrobnięcia kilku zdań na dany temat, wymyślenia potwora czy miejsca. Jak powinien zachować się autor i co powinien robić.

Skąd pomysł

Refleksję spowodowało przeglądanie twórczość Salama http://salamrpg.blogspot.com/, bloga Avnara http://pandhemion.blogspot.com/, mojej własnej oraz kilku innych (ale co tam - tych promował nie będę :D )

Zainteresuj

Czytelnik (przyszły współpracownik?) musi zostać zainteresowany pomysłem zaraz po wejściu na stronę przygotowaną systemowi. Musi wiedzieć, że znajdzie tu coś dla siebie. Zawalenie go stosem dziwnych zwrotów lub mechaniki nie popłaca. Trzeba uwydatnić główny wątek, clou systemu, tak aby czytacz znalazł go na pierwszy rzut oka i pomyślał – tak, tego chcę !

Innowacyjność w polszy

Odniosłem wrażenie, że w Polsce autorka, aby zdobyć uznanie, musi powielać wzorce istniejących settingów. Jakakolwiek odmienność zabija je już na starcie. Wyjątkiem dla fandomu (RPG) są ci, którzy są znani ogółowi mają pomysł (często wtórny, patrz Neuroshima czy Monastyr) i żadne burze czy fale krytyki nie zepchną ich z wyznaczonego kursu.
Do tego w Polsce gracze (i MG) ciągle chcą mrocznych, realistycznych systemów. Jednak niewielu z tych krzykaczy niszczących pomysły lekkie i nie związane z szeroko pojętym mroookiem (ilu komentujących tyle rodzai mroku) potrafi je później prowadzić.

Źle pojęta innowacyjność

Problemem jest też próba tworzenia na siłę czegoś coś innego. Nie znaczy to, że robienie dziwacznych systemów nie ma sensu. Jest duża szansa, że i one znajdą swoją grupę docelową. Kłopotem może być takie przedstawienie swojego innowatorskiego pomysłu, aby był jasny dla potencjalnego czytelnika. Często tak nie jest. Zwykle autor:

• słabo przykłada się do przedstawienia pomysłu, dwa zdania nie wystarczą
• inność systemu jest wtórna jak nazywanie krasnoludów ‘silnymi małymi ludźmi ale nie krasnoludami’
• nie ma daru przenoszenia swoich pomysłów na papier więc niech da sobie spokój
• inność settingu jest tak wielka, że staje się całkowicie niegrywalna i niezrozumiała

Inny punkt widzenia

Wiele problemów można przedstawić z różnych punktów widzenia. Pięknym przykładem jest Gra o Tron, często przedstawiana jako fantasy (z czym się całkowicie nie zgodzę). To typowe politycal-fiction. Tu nie chodzi o biegania w złotych zbrojach i walka wielkimi mieczami z równie wielkimi smokami (chociaż te są obecne na kartach cyklu, tak jak i nekromanci czy czarna magia).
Tu najczęstszym wrogiem są ludzie walczący o przeżycie i władzę. Wszelkimi dostępnymi sposobami. Martin z pietyzmem pokazuje to, co dzieje się za fasadą niebezpiecznych politycznych rozgrywek: miłość, nienawiść, żądza władzy, religijny fanatyzm. Czyli to co spotykamy na co dzień i o czym na co dzień czytamy. Całość podlewa sosem zawierających smaczki typowe dla fantastyki, które mają marginalne znaczenie dla całości. Książka (i film) byłyby tak samo ciekawe gdyby wyrzucić wszelkie te elementy. I z tego co czytałem jest RPG bazujące na tym świecie. Podobno strawne , tylko czy zwykły MG będzie miał wyobraźnię wystarczającą do tego, aby tworzyć tak skomplikowane przygody?

Dla kogo tworzę

Ważną sprawa przy autorce to cel jej twórcy - czy chce wejść z autorką na salony, utworzyć pełnoprawny system RPG, czy też ma to być typowy heartbreaker gdzie współpracownik jest wręcz niemile (!) widziany. Po co szukać ludzi jeśli i tego tak naprawdę nie chcesz?

Współpracujemy

Generalnie od autora zależy o wiele więcej niż od promowanego pomysłu. Nawet stosunkowo słaby produkt można wypromować. Zaś współpraca z obcą osobą może okazać się zbyt trudna, prowadzić do szybkiego wypalenia pomysłem, ideą współpracy i w efekcie do jego zarzucenia. Jeśli nie potrafimy pracować z ludźmi nie zmuszajmy się do tego, bo efekt będzie żaden, a na koniec pozostanie niesmak.

Wejście w świat

Wejście w cudzy świat i cudzy pomysł wymaga poznania myśli autora na tyle, aby modyfikacje nie rozsadziły bazy. Gdy twórca pierwowzoru nie jest w stanie przekazać czego oczekuje od osób, z którymi chce zacząć współpracę, należy od razu zrezygnować. Gdy liczysz na zdobycie asystentów już na starcie powinieneś mieć wizję całości, a nie jedynie kilka zgrubnych zarysów.
Zrobienie swego rodzaju road map zawierającej w punktach cele i kamienie milowe potrzebne do powstania systemu może być bardzo przydatne. Posiadając taki plan można przeskakiwać z wątku na wątek, cały czas w ramach pracy nad tym samym settingiem. W momencie jak jeden element nas zablokuje (lub zabraknie nam inwencji do jego opisania) można przeskoczyć do tych, na które w tej chwili mamy jakieś pomysły. Praca nie jest zatrzymywana i ciągle idzie do przodu. I jednocześnie kilka osób może pracować nad kilkoma, komplementarnymi, elementami.
Przyda się też umiejętność segregowania tego co dobre od tego co złe czy też nie mieszczące się w pierwotnej wizji.
Świetnym przykładem jak tego nie robić była nieudana próba przemodelowania świata kc-tów w oparciu o pomysł jednego z użytkowników forum. Pierwotny pomysł rozjechał się z powodu zalania go sugestiami tych, którzy chcieli uczestniczyć w jego opisaniu. Brałem w tym udział i mimo początkowego zachłyśnięcia radością tworzenia sam dołożyłem kilka cegiełek do zniszczenia pomysłu.

Pojawiają się zmiany

Gdy zaprasza się innych do pracy nad swoim (błyskotliwym? ) pomysłem na pewno pojawią się zmiany. Stając okoniem przed zmianami, nie zgadzając się z sensownymi sugestiami współpracowników lub nie przyjmując do wiadomości niedoróbek sami podcinamy gałąź, na której siedzimy.
Jeśli autor jest nieoporny na słowa krytyki to także może od razu dać sobie spokój z szukaniem pomocy. Krytyczne uwagi pojawią się i trzeba nauczyć się z nimi radzić. Bez tej umiejętności ponownie skazujemy się na porażkę.
Piękny przykład to Artur Szyndler, który w ogóle nie był zainteresowany odświeżeniem kc-tów i współpracą z ludźmi z forum. Jeśli już to na jakichś dziwacznych zasadach, a zmuszony do konfrontacji obiecał gruszki na wierzbie. W efekcie para poszła w gwizdek, zaś odzew na sporadyczne wizyty autora na stronie i jego posty można porównać do zachowania kibiców polskiej reprezentacji po meczu z Ukrainą. Gwizdy i wyśmiewanie.

Gdzie szukać

Autorkę można zaprezentować na panelu poświęconym RPG na konwencie lub w lokalnym klubie fantastyki. Warto od czasu do czasu brać udział w branżowych (internetowych) wydarzeniach. Jednym z bardziej znanych w polskiej blogosferze jest Karnawał Blogowy. Zainteresowanie notką dotyczącą karnawału murowane, a i jest szansa, że więcej osób przeczyta inne materiały prezentowane na stronie, zainteresuje się settingiem .
Oczywiście ważny składnik to fora poświęcone fantastyce. Gdy już utworzysz wątek na forum poświęcony swojemy pomysłowi warto, abyś go w miarę regularnie odwiedzał i informował, nawet najmniejsze grono słuchaczy, że twój system żyje, rozwija się. Dzięki regularności łatwiej przyciągnąć ludzi. Nie będę podawał linków bo jest ich kilka, łącznie z oddzielnymi podforami przeznaczonymi autorkom.

Słowo na koniec

Na koniec odniosę się do wymienionych na wstępie blogów, dlaczego ja, domorosły twórca aurtorek, nie udzieliłem swego pióra chłopakom tj. Avnarowi i Salamowi.
Pierwszy i najważniejszy powód to czas. Jestem go w stanie poświęcić na RPG stosunkowo mało. Żeby napisać coś sensownego i lekkostrawnego potrzebuję kilku dni. W efekcie nie mam możliwości poświęcenia ekstra godzin na cudze projekty.
Świat, który tworzy Avnar, jest dla mnie dziwny i ciężki do przedstawienia na sesji. Rzadko rozważałem problemy natury wiary i filozofii :), o które często zahacza Avnar. W efekcie próba utworzenia przygody w takim świecie byłaby dla mnie katorgą. Nie jestem w stanie obudzić w sobie klimatu i pasji jaką dla swojego systemu żywi autor (zresztą rzadko komu się to udaje). Z natury lubię proste rozwiązania, zaś zabawa (a tym dla mnie jest RPG) nie powinna wymagać zaprzęgania większości komórek mózgowych. Widząc niedoróbki przygotowanej przygody nie będę się dobrze bawił podczas jej prowadzenia tak samo zresztą jak i gracze. Próg, który trzeba przeskoczyć aby zacząć zabawę w Pandhemion, jest zbyt wysoki.
Zaś pomysł Salama całkowicie do mnie nie trafia. Nie bawi mnie fantasy w lekko zmodyfikowanej formie. Opracowanie przygód byłoby łatwiejsze niż w świecie Avnara, ale nie widzę ciekawych dla siebie rozwiązań, które później mógłbym wykorzystać na sesji. Sytuacje ratuje zarysowanie jakie są możliwe cele graczy oraz zgrubne przedstawienie stron konfliktu świata Enklawy. Pomaga to ukierunkować tworzenie przygód. Jednak nadal nie jest to coś co mnie przyciąga.
A ostania rzecz: jako że fan sf brakuje mi tego w obu systemach :D czyli robotów, AI, karabinów i statków podróżujących w kosmos.
Nie znaczy to, że kładę na was krzyżyk !- kibicuję wam, siadajcie i piszcie jak najwięcej. Jeśli nie mnie to przekonacie innych.
I tak oto wpis rozrósł się z rozważań ogólnych na szczegółowe. Nie przewidziałem takiego obrotu sprawy gdy siadałem do tekstu. Mam nadzieję, że chociaż część z przedstawionych uwag jest dla was przydatna.