Głowomeba - potwór z Planu Energii Negatywnej

Ostatnie głębokie cięcie i kolejne płaty mięsa rozchyliły się. Zmęczony długim wysiłkiem uczeń

odłożył zabrudzoną brzytwę. Strużki czarnej posoki powoli spływały do prawie już pełnego kryształowego naczynia. Mistrz zbliżył migoczącą lampę .
- Trzymaj to i świeć - powiedział patrząc we wnętrze rozpłatanej istoty
Nieśpiesznie podgiął rękawy koszuli po czym wepchnął dłonie w trzewia truchła.
- Tu .. ma .. serce - cedził z dużym wysiłkiem wpychając ręce coraz głębiej.
- Co to za gatunek mistrzu?
Ale na odpowiedź musiał poczekać aż w srebrnej misie wylądowało wycięte serce stwora.
- Według wielkiej księgi bestii mistrza Ghasty to półdemon "Głowomeba", ale ... - mistrz zawiesił głos zastanawiając się przez chwilę czy zasiać zamęt w głowie ucznia - zakwalifikowanie tej poczwary do półdemonów jest tylko hipotezą. Księga nie zawiera mocnych dowodów na to że gatunek ten wywodzi się z esencji chaosu. Brak wpływu tego pierwiastka widoczny jest także w zachowaniu istoty - mistrz kontynuował mentorskim tonem - nie dość że czeka cierpliwie niczym pies na nieproszonych gości to jeszcze współpracuje ze swoimi pobratyńcami. Najciekawsze jest jednak to, że pozostaje po nim cały zwłok w tym wszystkie organy wewnętrzne inaczej niż u innych demonicznych stworów gdzie pozostaje tylko cienka powłoka ... - starzec zamilkł pogrążając się we własnych myślach.
- Więc co to jest mistrzu? - uczeń domagał się odpowiedzi tonem zdradzającym wielkie zainteresowanie.
- Nie wiem, może jakaś forma goriasha ale to tylko moje przypuszczenie . Ale dość już przypuszczeń , przynieś misę i nalej ciepłej wody, muszę umyć ręce bo cuchnie to przeokrutnie.

Jak ojciec wylewa dziecko z kąpielą

Coś paladynowi musiało pomóc, gdyż nawet jego Święty Miecz Ewidentnego Dobra nie miał takiej mocy, by zabić tak wielkiego i potężnego demona. I to mniej niż dwudziestoma ciosami.

Pewnie wiecie, że Artur Szyndler wystartował z akcją na polakpotrafi mającą na celu uzbieranie pieniędzy na powieść osadzoną w świecie Kryształów Czasu. Miała się ona stać bazą do zremasterowanej wersji samego rpg-a. Obudził nadzieje, tak jak i niemałe emocje.
Dodatkowo kwota, o którą się stara, jest dla większości niebagatelna - przecież 55 tys. piechotą nie chodzi. Jednak właściwie nic nie było wiadomo o samej powieści, jaka jest, jak jest napisana. Podobno tajemniczy testerzy ocenili ją bardzo, ale to bardzo wysoko. Dodatkowo użycie w zapowiedzi zwrotu polski Tolkien rozpaliło  zainteresowanych. Tak jak i zatrudnienie Jarosława Musiała, dużego zespołu muzyków, rysowników...

Opadając na ziemię, przeciął na pół małą sadzonkę drzewka. Drzewka, z którego miało wyrosnąć najświętsze dla druidów Pradrzewo. Drzewka, które jako Drzewo Równowagi przez następne tysiące lat miało chronić Archipelag Centralny.

Udało się jednak przekonać autora, aby zaprezentował kawałek z tego dzieła szerokiej opinii publicznej. Także w celu zachęcenia do kupna tych nie do końca przekonanych.

Sam cudów się nie spodziewałem. I sięgnąłem po tekst..

Wokół szalała burza. Serie błyskawic w jednej chwili ukazywały się na tle niższych szczytów otaczających miasteczko. Dalekie, niebotycznie wyniosłe góry pojawiały się, gdy niebo rozświetlały najpotężniejsze z błyskawic. Płonące gdzieniegdzie na niskich zboczach drzewa lub fragmenty lasu znamionowały coś nienaturalnego. Wewnątrz kotliny nie spadła jeszcze żadna kropla.

Przeczytawszy  pierwszy rozdział sądziłem, że to jakiś żart. Ot, nie poprawiona wersja. Brnąc w tekst przegryzłem się przez kolejne udostępnione próbki. Było gorzej, coraz gorzej. Miałem wrażenie, że nikt nie zajrzał poza pierwsze dwie strony tekstu, które jeszcze, jako - tako , trzymały się kupy. W sumie było tego kilkanaście stron, które czytałem niemal godzinę.

Sędziwa ręka Asteriusza powoli powędrowała w kierunku zwłok władcy nieistniejącego już zamku. Z rozpostartej dłoni na odległości pół metra rozeszła się poświata w kształcie niebiańskiej białej gwiazdy. Powiększając się, otoczyła ona skręcone ciało. Następnie z głośnym melodyjnym plaśnięciem wchłonęła się w nie, z lekkim chrzęstem prostując członki i kark. W miejscu, gdzie zamiast twarzy znajdowała się ciemna pustka, zeszła ciemność i pojawiły się oznaki życia.

Koniec końców był to najdłużej czytany fragment tekstu od momentu, gdy nauczyłem się czytać. Tak złego kawałka prozy spodziewałbym się po człowieku, który dopiero co opuścił szkołę podstawową, a nie od osoby która twierdzi, że te jego wypociny, ktoś podobno korygował. Strach pomyśleć jak wyglądały bez niej. Próbka przypomina wczesną wersję alfa, której nikt, nawet sam autor, nie przeczytał w całości. Nawet ciężko mi tu znęcać się nad samym tekstem. Nazwanie tego kompromitacją to mało... Trudno mi powiedzieć kto podkusił autora do wydania w formie w jakiej teraz się znajduje

- Przybyliśmy tu w sprawie, z powodu której Ochria może być starta z tego świata i wyczyszczona z wszelkich form egzystencji. Z powodu której nieskończona liczba bogów zastanawia się nad czymś, co nigdy by im nie przyszło do głowy. Nad niechybną, nieodwołalną i nieodległą w czasie zagładą. Zagładą, z którą wiąże się unicestwienie ich planów, światów, form egzystencji wraz z nieskończoną ilością istnień i ich dusz. Taki mały niebiański horror

Zresztą zajrzyjcie do niego sami. Tekst dostępny jest tutaj.

Przez chwilę wyglądało na to, że każda para jeździec-wierzchowiec rozpada się na cztery części. Jednak tylko połówki rycerzy, tryskając fontannami karmazynowej krwi z metalicznym trzaskiem spadły na wybrukowany dziedziniec.

Można spokojnie pogratulować Arturowi Szyndlerowi - na dobre stłukł Kryształy Czasu i pogrzebał szanse jakiejkolwiek reedycji systemu rpg.

W tym momencie skóra na brzuchu pękła i pojawiła się szponiasta zielonkawa rączka. Za moment wynicowała się druga. Chwilę później naprężyły się one i przez otwór wychyliła się główka orczątka. Jej bezwłosa powierzchnia pokryta była krzepnącą posoką w kolorze zieleni zmieszanej z rdzą.

p.s.
 Tak - wrzutki kursywą pochodzą z powieści...